زهرا عجریب زاده؛ سلیم فرزانه؛ محمود شمیلی؛ حمید رضا بلوچی؛ عزیز کرملاچعب؛ رئوف سید شریفی
چکیده
هدف: با توجه به مصرف زیاد قلمه در کشت نیشکر و زوال سریع قلمهها، استفاده از روشهای مدیریت زراعی پس از برداشت ضروری میباشد. مطالعه حاضر با هدف تعیین پوشش غذایی مناسب برای تک‌جوانههای نیشکر انجام شد.روش پژوهش: این پژوهش بهصورت طرح کاملاً تصادفی، با سه تکرار در سال 1398، به منظور بررسی تأثیر چهار نوع چسباننده کربوکسیمتیلسلولز ...
بیشتر
هدف: با توجه به مصرف زیاد قلمه در کشت نیشکر و زوال سریع قلمهها، استفاده از روشهای مدیریت زراعی پس از برداشت ضروری میباشد. مطالعه حاضر با هدف تعیین پوشش غذایی مناسب برای تک‌جوانههای نیشکر انجام شد.روش پژوهش: این پژوهش بهصورت طرح کاملاً تصادفی، با سه تکرار در سال 1398، به منظور بررسی تأثیر چهار نوع چسباننده کربوکسیمتیلسلولز (40، 60 و 80 گرم در لیتر)، صمغ عربی (50، 100 و 150 گرم در لیتر)، کتیرا (30، 60 و 90 گرم در لیتر) و نشاسته (45، 60 و 75 گرم در لیتر) به‌عنوان آزمایش اول و چهار نوع ترکیب تغذیهای هیومیکاسید (شش، نُه و 12 گرم در لیتر)، فیلترکیک (پنج، 10 و 15 گرم در کیلوگرم)، سوپرجاذب (10، 30 و 45 گرم در کیلوگرم) و کود میکروکمبی (10، 20 و 30 گرم در کیلوگرم) به‌عنوان آزمایش دوم به‌همراه شاهد در شرایط گلخانهای ایستگاه تحقیقاتی نیشکر- خوزستان موردبررسی قرار گرفت.یافته‌ها: نتایج نشان داد اثر چهار نوع چسب بر شاخصهای گیاه نیشکر همچون سرعت سبزشدن، ارتفاع ساقه، وزن خشک ساقه و میزان رطوبت گیاه معنیدار بود و بیش‌ترین اثر مثبت در چسب نشاسته (60 گرم در لیتر) مشاهده گردید. چهار ترکیب تغذیهای بر شاخصهایی همچون سرعت سبزشدن، ارتفاع ساقه، وزن خشک ساقه و میزان رطوبت گیاه اثر معنیداری داشت.نتیجه‌گیری: با توجه به اثر مثبت بیشتر چسب نشاسته، میتوان در بررسیهای بعدی از این چسب به‌عنوان چسبانندهای، همراه با سایر ترکیبهای تغذیهای و مواد پرکننده برای پلت‌کردن جوانههای جانبی ساقه نیشکر استفاده کرد.
لادن قربانی؛ امین صالحی؛ محسن موحدی دهنوی؛ حمیدرضا بلوچی؛ پروین رستم پور
چکیده
هدف: تأثیر قارچ میکوریزا و باکتری محرک رشد بر برخی خصوصیات ماریتیغال تحت تأثیر رژیمهای مختلف آبیاری موردبررسی قرار گرفت.روش پژوهش: آزمایش بهصورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی در سه تکرار در گلخانه تحقیقاتی دانشگاه یاسوج در سال 1401-1400 اجرا گردید. عامل اول شامل تنش خشکی در سه سطح ( آبیاری پس از 50،20 و 80 درصد تخلیه رطوبتی از خاک) ...
بیشتر
هدف: تأثیر قارچ میکوریزا و باکتری محرک رشد بر برخی خصوصیات ماریتیغال تحت تأثیر رژیمهای مختلف آبیاری موردبررسی قرار گرفت.روش پژوهش: آزمایش بهصورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی در سه تکرار در گلخانه تحقیقاتی دانشگاه یاسوج در سال 1401-1400 اجرا گردید. عامل اول شامل تنش خشکی در سه سطح ( آبیاری پس از 50،20 و 80 درصد تخلیه رطوبتی از خاک) و عامل دوم کود زیستی در چهار سطح (شاهد، میکوریزا گونه Funneliformis moseae، باکتری Bacillus subtilis و قارچ+ باکتری) بودند.یافته‌ها: اثر رژیم آبیاری و کود زیستی بر کل صفات معنیدار اما برهمکنش این عاملها تنها بر قند محلول برگ معنیدار بود. بیش‌ترین میزان نیتروژن (58/23 میلیگرم بر گرم)، فسفر (76/22 میلیگرم بر گرم)، پروتئین (69/50 میلیگرم بر گرم وزن تر برگ)، محتوی رطوبت نسبی (20/70 درصد) و وزن خشک اندام هوایی (78/19 گرم) از آبیاری پس از 20 درصد تخلیه رطوبتی از خاک و بیش‌ترین میزان پتاسیم (08/10 میلیگرم بر گرم)، پرولین (79/9 میلیگرم بر گرم وزن تر برگ) از آبیاری پس از 80 درصد تخلیه رطوبتی به‌دست آمد. در بین رژیمهای کودی، بیش‌ترین میزان این صفات به‌ویژه وزن خشک اندام هوایی (71/21 گرم) از تلفیق کود زیستی میکوریزایی و باکتریایی حاصل شد. بیش‌ترین میزان قند محلول هر کدام از سطوح تنشی نیز از تیمار تلفیقی کودهای زیستی به‌دست آمد.نتیجه‌گیری: افزایش توانایی ماریتیغال در جذب آب و عناصر غذایی خاک با کاربرد کودهای زیستی و تأثیر این عناصر در افزایش توان فتوسنتزی و بهبود رشد، به تحمل شرایط خشکی این گیاه کمک کرده است.
راحله عرب؛ علیرضا یدوی؛ حمیدرضا بلوچی؛ حمید اله دادی
چکیده
هدف: آزمایش به منظور بررسی اثر تنش خشکی و محلول‌پاشی عناصر آهن و روی بر خصوصیات زراعی آفتابگردان انجام شدروش پژوهش: آزمایش به صورت کرت‌های خرد شده در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی با سه تکرار در مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی فارس در سال 94-1393 اجرا شد. آبیاری در سه سطح (آبیاری پس از 60، 120 و180 میلی‌متر تبخیر از تشت تبخیر کلاس A) به عنوان ...
بیشتر
هدف: آزمایش به منظور بررسی اثر تنش خشکی و محلول‌پاشی عناصر آهن و روی بر خصوصیات زراعی آفتابگردان انجام شدروش پژوهش: آزمایش به صورت کرت‌های خرد شده در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی با سه تکرار در مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی فارس در سال 94-1393 اجرا شد. آبیاری در سه سطح (آبیاری پس از 60، 120 و180 میلی‌متر تبخیر از تشت تبخیر کلاس A) به عنوان کرت اصلی و محلول‌پاشی در چهار سطح (محلول‌پاشی با آب (شاهد)، سولفات آهن، سولفات روی و سولفات آهن + سولفات روی) به عنوان کرت‌های فرعی به‌کار برده شدند.یافته‌ها: نتایج نشان داد که تأخیر در آبیاری از 60 به 180 میلی‌متر تبخیر باعث کاهش تعداد دانه در طبق، عملکرد دانه و زیستی به ترتیب به میزان 8/24، 5/37 و 30 درصد شد. در بین تیمارهای محلول‌پاشی، محلول‌پاشی با سولفات آهن + سولفات روی، تعداد دانه در طبق، وزن هزار دانه و عملکرد دانه را به ترتیب 1/24، 6/16 و 3/14 درصد نسبت به شاهد افزایش داد. تأخیر در آبیاری، کارایی مصرف آب را تا 9/50 درصد افزایش داد. برهمکنش رژیم آبیاری و محلول‌پاشی تاثیر معنیداری بر غلظت آهن برگ و دانه و غلظت روی برگ داشت به طوریکه با تأخیر در آبیاری، جذب عناصر غذایی کاهش یافت ولی محلول‌پاشی در شرایط تنش خشکی باعث افزایش جذب آهن و روی در آفتابگردان شد.نتیجه‌گیری:با توجه به این نتایج می توان اظهار داشت که از طریق محلول‌پاشی آهن و روی می توان از افت شدید عملکرد آفتابگردان در شرایط تنش خشکی جلوگیری نمود.