محمدرضا ملک زاده شمس آباد؛ مجید اسماعیلی زاده؛ حمیدرضا روستا؛ فاطمه ناظوری
چکیده
در کشت بدون خاک عدم مدیریت صحیح محلول‌دهی به دلیل محدود بودن حجم ریشه و ظرفیت نگهداری کم آب بستر باعث ایجاد تنش در گیاه می‌شود. در این پژوهش مدیریت محلول‌دهی و محلول‌پاشی با سولفات پتاسیم در کشت بدون خاک بر توت‌فرنگی رقم پاروس مورد بررسی قرار گرفت. به‌این منظور آزمایشی به‌صورت فاکتوریل با دو فاکتور شامل تعداد دفعات محلول‌دهی در ...
بیشتر
در کشت بدون خاک عدم مدیریت صحیح محلول‌دهی به دلیل محدود بودن حجم ریشه و ظرفیت نگهداری کم آب بستر باعث ایجاد تنش در گیاه می‌شود. در این پژوهش مدیریت محلول‌دهی و محلول‌پاشی با سولفات پتاسیم در کشت بدون خاک بر توت‌فرنگی رقم پاروس مورد بررسی قرار گرفت. به‌این منظور آزمایشی به‌صورت فاکتوریل با دو فاکتور شامل تعداد دفعات محلول‌دهی در شبانه‌روز در سه سطح یک، چهار و 10 بار در روز و محلول‌پاشی با سولفات پتاسیم در سه سطح بدون محلول‌پاشی (شاهد)، محلول‌پاشی یک و دو گرم بر لیتر در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تکرار در دانشگاه ولی عصر (عج) رفسنجان انجام گرفت. نتایج نشان داد که افزایش تعداد دفعات محلول‌دهی تا چهار بار در روز موجب افزایش معنی‌دار وزن خشک اندام هوایی و ریشه، تعداد میوه، میزان کلروفیل a، b، و کل، محتوای آب نسبی برگ و میزان کلسیم و منیزیم برگ گردید. بیشترین سطح برگ، وزن میوه، تعداد گل‌آذین و پتاسیم و آهن برگ و ریشه در محلول‌دهی ده بار در روز به دست آمد. محلول‌پاشی سولفات پتاسیم یک گرم بر لیتر بیشترین تاثیر را بر سطح برگ، وزن خشک اندام هوایی و ریشه و وزن میوه داشت. کاربرد دو گرم بر لیتر سولفات پتاسیم سبب افزایش شاخص سبزینگی در مقایسه با گیاهان محلول‌پاشی نشده در تمام شرایط محلول‌دهی گردید. بیشترین میزان کربوهیدرات‌های محلول برگ در گیاهان با یک‌بار محلول‌دهی در روز و محلول‌پاشی دو گرم بر لیتر سولفات پتاسیم به‌دست آمد.
فاطمه ناظوری؛ سیامک کلانتری؛ نادر درکی؛ علیرضا طلایی؛ امان الله جوانشاه
چکیده
به‌منظور افزایش کیفیت و امکان صادرات پستۀ تازه، تأثیر برداشت در مراحل متفاوت رسیدن بر انبارمانی پستۀ رقم ‘احمد آقایی’ بررسی شد. در سال 1389 پستههای برداشت‌شده در سه مرحله از رسیدن میوه (40، 70 و 100 درصد جدا شدن پوست نرم)، به‌صورت پستۀ تازه با پوست نرم، تازه بدون پوست نرم و پستۀ خشک درون پاکتهای کاغذی بستهبندی و در دو دمای ...
بیشتر
به‌منظور افزایش کیفیت و امکان صادرات پستۀ تازه، تأثیر برداشت در مراحل متفاوت رسیدن بر انبارمانی پستۀ رقم ‘احمد آقایی’ بررسی شد. در سال 1389 پستههای برداشت‌شده در سه مرحله از رسیدن میوه (40، 70 و 100 درصد جدا شدن پوست نرم)، به‌صورت پستۀ تازه با پوست نرم، تازه بدون پوست نرم و پستۀ خشک درون پاکتهای کاغذی بستهبندی و در دو دمای انبار (1±4 و 1±12 درجۀ سانتیگراد) بهمدت 45 روز انبار شدند. دادهها به‌صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تکرار تجزیه شدند. نتایج نشان داد هر گونه تسریع و تأخیر در برداشت، افزایش طول دورۀ نگهداری و افزایش دما به تشدید لکهدار شدن پوست استخوانی و کاهش ماندگاری میوه منجر می‌شود. با افزایش طول دورۀ نگهداری و دما خسارت مغز، عدد اسیدی، پراکسید و ازدستدهی آب افزایش و شاخص طعم و مزه و سفتی میوه کاهش یافت. نتایج نشان داد که برداشت در مرحلۀ 70 تا 80 درصد رسیدن، فراوری با پوست نرم و نگهداری در دمای 1±4 درجۀ سانتیگراد، به نگهداری میوههای تر پسته تا 45 روز منجر می‌شود.
فاطمه ناظوری؛ سیامک کلانتری؛ امان الله جوانشاه؛ نادر درکی؛ علی رضا طلایی
چکیده
این مطالعه به منظور بررسی آثار زمان برداشت بر برخی از شاخص‌های پستة رقم احمد آقایی در رفسنجان انجام شد. در 3 سال متوالی (1391ـ1389) و طی 3 مرحله از رسیدن میوه (40، 70 و 100 درصد جداشدن پوست تر)، برداشت محصول انجام شد و شاخص‌های فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی اندازه‌گیری شدند. آزمایش‌ها در 3 تکرار و در قالب بلوک‌های کامل تصادفی اجرا و با تجزیة مرکب ...
بیشتر
این مطالعه به منظور بررسی آثار زمان برداشت بر برخی از شاخص‌های پستة رقم احمد آقایی در رفسنجان انجام شد. در 3 سال متوالی (1391ـ1389) و طی 3 مرحله از رسیدن میوه (40، 70 و 100 درصد جداشدن پوست تر)، برداشت محصول انجام شد و شاخص‌های فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی اندازه‌گیری شدند. آزمایش‌ها در 3 تکرار و در قالب بلوک‌های کامل تصادفی اجرا و با تجزیة مرکب تجزیه و تحلیل شدند. به‌غیر از طول پسته، بیشتر شاخص‌ها تحت تأثیر زمان برداشت قرار گرفتند. بیشترین مقدار پروتئین (5/20 درصد)، کلروفیل (6 میلی‌گرم) و ماندگاری جوانه‌های گل (61 درصد) در پستههای برداشت‌شده در مرحلة اول (40 درصد) ثبت شد. با وجود مغز سبز و مزة خوب در پستههای 40 درصد رسیده، ولی پستههای برداشت‌شده در مرحلة دوم رسیدن (70 درصد) بهترین کیفیت و کمیت را داشتند. برداشت سوم (100 درصد)، هرچند وزن خشک و خندانی محصول را بالا برد، مشکلاتی از جمله افزایش زودخندانی، ریزش قابل توجهی از میوه‌ها و در نتیجه سختی عملیات برداشت، افزایش آلودگی و کاهش ارزش تغذیه‌ای را در پی داشت. با توجه به شاخص‌های مورد بررسی، در شرایط معمولی، بهترین زمان برای برداشت مرحله‌ای است که درصد خندانی و وزن خشک محصول در کنار ارزش تغذیه‌ای آن بالا باشد که این زمان تقریباً مقارن با 70 تا 80 درصد رسیدن محصول بود.