فاطمه ناظوری؛ سیامک کلانتری؛ نادر درکی؛ علیرضا طلایی؛ امان الله جوانشاه
چکیده
بهمنظور افزایش کیفیت و امکان صادرات پستۀ تازه، تأثیر برداشت در مراحل متفاوت رسیدن بر انبارمانی پستۀ رقم ‘احمد آقایی’ بررسی شد. در سال 1389 پستههای برداشتشده در سه مرحله از رسیدن میوه (40، 70 و 100 درصد جدا شدن پوست نرم)، بهصورت پستۀ تازه با پوست نرم، تازه بدون پوست نرم و پستۀ خشک درون پاکتهای کاغذی بستهبندی و در دو دمای ...
بیشتر
بهمنظور افزایش کیفیت و امکان صادرات پستۀ تازه، تأثیر برداشت در مراحل متفاوت رسیدن بر انبارمانی پستۀ رقم ‘احمد آقایی’ بررسی شد. در سال 1389 پستههای برداشتشده در سه مرحله از رسیدن میوه (40، 70 و 100 درصد جدا شدن پوست نرم)، بهصورت پستۀ تازه با پوست نرم، تازه بدون پوست نرم و پستۀ خشک درون پاکتهای کاغذی بستهبندی و در دو دمای انبار (1±4 و 1±12 درجۀ سانتیگراد) بهمدت 45 روز انبار شدند. دادهها بهصورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تکرار تجزیه شدند. نتایج نشان داد هر گونه تسریع و تأخیر در برداشت، افزایش طول دورۀ نگهداری و افزایش دما به تشدید لکهدار شدن پوست استخوانی و کاهش ماندگاری میوه منجر میشود. با افزایش طول دورۀ نگهداری و دما خسارت مغز، عدد اسیدی، پراکسید و ازدستدهی آب افزایش و شاخص طعم و مزه و سفتی میوه کاهش یافت. نتایج نشان داد که برداشت در مرحلۀ 70 تا 80 درصد رسیدن، فراوری با پوست نرم و نگهداری در دمای 1±4 درجۀ سانتیگراد، به نگهداری میوههای تر پسته تا 45 روز منجر میشود.
فاطمه ناظوری؛ سیامک کلانتری؛ امان الله جوانشاه؛ نادر درکی؛ علی رضا طلایی
چکیده
این مطالعه به منظور بررسی آثار زمان برداشت بر برخی از شاخصهای پستة رقم احمد آقایی در رفسنجان انجام شد. در 3 سال متوالی (1391ـ1389) و طی 3 مرحله از رسیدن میوه (40، 70 و 100 درصد جداشدن پوست تر)، برداشت محصول انجام شد و شاخصهای فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی اندازهگیری شدند. آزمایشها در 3 تکرار و در قالب بلوکهای کامل تصادفی اجرا و با تجزیة مرکب ...
بیشتر
این مطالعه به منظور بررسی آثار زمان برداشت بر برخی از شاخصهای پستة رقم احمد آقایی در رفسنجان انجام شد. در 3 سال متوالی (1391ـ1389) و طی 3 مرحله از رسیدن میوه (40، 70 و 100 درصد جداشدن پوست تر)، برداشت محصول انجام شد و شاخصهای فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی اندازهگیری شدند. آزمایشها در 3 تکرار و در قالب بلوکهای کامل تصادفی اجرا و با تجزیة مرکب تجزیه و تحلیل شدند. بهغیر از طول پسته، بیشتر شاخصها تحت تأثیر زمان برداشت قرار گرفتند. بیشترین مقدار پروتئین (5/20 درصد)، کلروفیل (6 میلیگرم) و ماندگاری جوانههای گل (61 درصد) در پستههای برداشتشده در مرحلة اول (40 درصد) ثبت شد. با وجود مغز سبز و مزة خوب در پستههای 40 درصد رسیده، ولی پستههای برداشتشده در مرحلة دوم رسیدن (70 درصد) بهترین کیفیت و کمیت را داشتند. برداشت سوم (100 درصد)، هرچند وزن خشک و خندانی محصول را بالا برد، مشکلاتی از جمله افزایش زودخندانی، ریزش قابل توجهی از میوهها و در نتیجه سختی عملیات برداشت، افزایش آلودگی و کاهش ارزش تغذیهای را در پی داشت. با توجه به شاخصهای مورد بررسی، در شرایط معمولی، بهترین زمان برای برداشت مرحلهای است که درصد خندانی و وزن خشک محصول در کنار ارزش تغذیهای آن بالا باشد که این زمان تقریباً مقارن با 70 تا 80 درصد رسیدن محصول بود.
کورش وحدتی؛ حسن بهرامی سرمندی؛ سیامک کلانتری
دوره 12، شماره 2 ، آبان 1389، ، صفحه 73-82
چکیده
رویان های خوب نمو یافته یک لاین رویان زای حاصل از لپه های نابالغ گردو که بر روی محیط کشت بلوغ (دارای 3/0 درصد ژلرایت و دو میلی گرم بر لیتر آبسزیک اسید) رشد کرده بودند، انتخاب شدند. رویان های بدنی در معرض پیش تیمارهای سرما (به مدت یک ماه در تاریکی در دمای ?C4-3)، روشهای مختلف خشک کردن و ترکیبی از این دو تیمار قرار گرفتند. این آزمایش براساس طرح ...
بیشتر
رویان های خوب نمو یافته یک لاین رویان زای حاصل از لپه های نابالغ گردو که بر روی محیط کشت بلوغ (دارای 3/0 درصد ژلرایت و دو میلی گرم بر لیتر آبسزیک اسید) رشد کرده بودند، انتخاب شدند. رویان های بدنی در معرض پیش تیمارهای سرما (به مدت یک ماه در تاریکی در دمای ?C4-3)، روشهای مختلف خشک کردن و ترکیبی از این دو تیمار قرار گرفتند. این آزمایش براساس طرح کاملاً تصادفی و در آزمایشگاه کشت بافت گروه باغبانی پردیس ابوریحان، دانشگاه تهران در سال 1386 انجام گرفت. بعد از گذشت سه هفته، رویان های بدنی جوانه زده از پیش تیمار سرما توأم با خشک کردن انتخاب و برای رشد و نمو بیشتر، به شش محیط کشت DKW دارای مقادیر مختلف سوکروز، زغال فعال و غلظت های مختلف عناصر ماکرو انتقال داده شدند. میزان رشد گیاهک ها بعد از چهار هفته ارزیابی شد. فقط 26 درصد رویان های بدنی نمو یافته فاقد پیش تیمار دارای ریشه و ساقه بودند، ولی 54 درصد رویان هایی که پیش تیمار سرما دریافت کرده بودند، به گیاهک تبدیل شدند. در تیمار خشک کردن به صورت سریع، آهسته و کامل به ترتیب 27، 37 و 57 درصد رویان های بدنی جوانه زده دارای ریشه و هم ساقه بودند. تیمار نگهداری در سرما در ترکیب با خشک کردن کامل سبب بالا بردن درصد جوانه زنی رویان های بدنی تا 73 درصد شد. افزودن زغال فعال و غلظت سوکروز همچنین کاهش غلظت عناصر پرمصرف و کم مصرف اثر معنی داری روی رشد طولی ساقه نداشتند، ولی اثر چشم گیری روی رشد ریشه داشتند. بالاترین طول ریشه در محیط کشت پایه ½ DKW با 5/0 درصد سوکروز و یک درصد زغال فعال مشاهده شد.